උදානය

එම්බා වඩුව,
සදා අවසන්ය ගෙය මගේ
බලාපන් නුඹ දිහා
ආඩම්බරෙන් නුඹ
පුපුරන්නටත් ලඟයි නෙව!
වඩුවාණෙනි,
මේ ගෙය මගෙම වෙයි
නුඹ කීවට නුඹ හැදුවැයි
කඳුළු වතුරින් අනවා
වැලි ද මැටි ද එක්කර
ගොඩ නැගූ පදනම
දහඩිය වගුර වගුරා
ගලින් ගල එක්කර 
සැදු මේ බිත්තිය
නහර වැල් දිග දිවෙන
ලේ පවා සොලවලා
තැනූයේ කැණි මඬල
දැව දඬුත් ඔවලා
හිනැහෙයි නුඹ
පෙන්වා නුඹ ගෙහි වරුණ
මෙන්න බලාපල්ලා
මා හදන ගෙවල් හි අරුමය!
නුඹ කියයි ආඩම්බරයෙන්
තැනූ බව ගෙවල්
එකසිය විසිවස් පුරා
බිඳ දමනු නොහැකිය
මේ ගෙය මට
සිඳ දමනු හැකි ද
කැණිමඬල කිසිවිටෙක
ලෝකනාථයෙනි ඔබට මෙන්
තැනූ නිසා මේ ගෙය
දහඩියෙන්
කඳුලින්
රුහිරයෙන් . . .


නිමිත්ත: අවසන් වසර විභාගය (Final MBBS) ඉවරයි!
(2003)