කවියාගේ suicide notes

ස්වාමීනි,
තනිව ආවෙමි
තනිව සිටියෙමි
විය සිදුරෙන් දකින
කණ කැස්බෑ අහස
අතැර යන්නෙමි
මහ සයුර වෙත 
පැමිණි විලසම . . .
පිදූ මුත් පෙම පරම පිවිතුරු
සඳ එළිය සේ 
පසන් හැඟුමෙන
රුවා පස තුළ එයින් බිජුවට
සැදී මහ ගසක්
මල් පල ද දරා ගෙන
සිඳ දමා එහි සිරස
අඹරවා තෙදැති කඳ
උදුරුවා මුදුන් මුල
බිම දැමී වනස්පතිය . . .
ගණඳුර කෑලි කපන
ඉතින් මේ අවසන් හෝරාවයි
දොරටුව අබියස 
පැමිණ ඉන්නෙමි
මළ හෙයින් ආත්මයෙන්
බියක් නොදැනේ කිසි විට
අවසරයි ස්වාමීනි
මහෞෂධ වන් නැණැති
අසඩක් වන් තෙදැති
අසන්නට නිමිති නැති
නඩුවක් රැගෙන ආවෙමි
දෙන්නට දඬුවම් නොහැකි
මළ ආත්මය රැගෙන
ඉතින් අතැර යම් කණ කැස්බෑ අහස
විය සිදුරෙන් දකින . . .


(1998)

වැස්ස

ඇතැම් වැහි මල් වැසි වෙයි. ඇතැම් වැසි දෝර ගලා යන ගං වතුර ඇති කරයි. ඇතැම් වැසි නව ජීවය ගෙනෙයි. ඇතැම් වැසි වේදනාව සෝදා හරියි . . .

වැහැපන් වැස්සේ වැහැපන්
සඳු හිරු තරු නිල් අහසත්
මේ කුළු තිමිරෙන් සඟවා


වියෝ දුකින් කම්පිත වූ
හදක් දරපු ඇස් දෙකකින්
ගලා ගිහිපු කඳුළු ලෙසින්
ඇළ දොළ ගං පිරී යන්න
වැහැපන් වැස්සේ වැහැපන්

ආදරයේ ඉඩෝරයට
ඉරිතලාපු හද මඬලට
අකලට ඇවිදින් හොරෙන්ම
නව දළු මල් පුබුදන්නට
වැහැපන් වැස්සේ වැහැපන්
(1999)

සමු ගැන්මට පෙර

කොර වූවෙක් වන්නෙමි
දෑත දෙපයින් නොව සිතින්
වක්කොලූ නොන්ඩි මිනිහෙක්
සිතින් කොහොමද කොර වෙන්නෙ?
ඔබ අසාවි . . .
එක සොඳුරු දවාලක දුටුවා මා ඔබ
සොඳුරු කීවාට ගිනි ගහන මද්දහන
සිසිල් වුනා ඔබ දුටු විට
පිබිදුනා දහසක් සිතිවිලි
නිදා සිටි යෝධයකු ලෙස
හැරදමා ඉඳුරු දොරටු 
ගැලූවා සිතිවිලි ගංගාවක්
සැදුනා හැඟුමන් දිය ඇල්ලක්
බොහෝ කාලෙකට පසුව . . .
නොදැන සිටියෙමි නමුත් ඒ සත්‍යය
නොදැන සිටියා නොවේ
නොවැටහුනා කීවොත් වඩාත් හරිය
එක් පසෙක පෙම් බැඳුම් පිණි බිදු සම බව
නැසී යන බව අසුරු සැණ ලෙස
දොස් කියන්නට එපා මා හට
ආලයෙන් අන්ධ වි සිටි නියාවෙන්
ඉවත බැලූවා ඔබ
පරණ කථාවම නැවතත්
වයිර බැඳි මහ බඹා සිටින තුරු කුමක් වේවි ද?
කඩා හැලූනා අඩ සඳ - අන්ධකාරය තුළට
තරු පෙළ ද දෙබෑ වි - ගිලූණි නුබ කුස තුළට
අකාල මේකුළු ඇවිත්
මේඝලතා විජ්ජුලතා සමග
වහිනවා වැස්සක්
සේදෙන්නට කඳුළු - නුඹ වෙනුවෙන් හලපු
හැර දාපු ඉඳුරු දොරටු
කල් මදිය වසා ගන්නට
දිව එන්නෙ ඒ තුළට සෝකයේ චණ්ඩ රළ
ගසාගෙන යයි ආත්මය - දිය රැළි සමග
වැටෙයි සිතිවිලි ගංගාවට
බොර පැහැ වතුර පිරි
ගලනවා දුඹුරු පාට දිය ඇල්ලක්
මොන තරම් අසුන්දර ද?
හැපෙයි නැවත නැවතත්
ජීවිතේ ඉවුරු වල
සිඳී බිඳී යයි - හැපෙන හැම වාරයෙම
දඬුවම් දෙන්නට නොහැක ඔබ හට
දඬුවමින් තවත් නොරිදෙන බැවින්
ඔබ රිදවනා මා හද
අවසරයි මා හට - හැර යන්න හැම දේම
හැර යන්ට සොඳුරු ලෝකය
තුරු ලතා පෙළ - පාවූ වළා යහන
ලංව සිටි සඳවතිය
සමුගන්න ඒ ලෝකයෙන්
සදහටම . . . .
(2005)

නෙලූ මල

මලක් පිපී ඇත යස රුවට
පෙති විදා අවදි වී
බිඟුන් මන් මත් ද වී
බලන්න  ඒ මල දෙස
කැකුළකින් අවදි වී


බලන්න නැවතත් ඒ මල ම
නෙළා ගෙන ඇත එය
ආඩම්බරයෙන් දිලෙයි
සාලය මැද පෝච්චියේ
දුටුවන් කරමින් කුල්මත්


බලන්න නැවතත් ඒ මල ම
පෙති හැලී දුඹුරු වී
කුඩු හැලෙයි පැතලි වී
දෙස් දෙවොල් තබයි
නෙළා ගත්තහුට ඒ මල


බලන්න නැවතත්
මල දෙස නොවෙයි මේ වර
නෙළා ගත් දෑත දෙස
කටු ඇනී සිදුරු වී
රතු රුහිරෙන් වැසී
දවයි චේදනාවෙන්
මල් නෙලූ ඒ දෑත


බලන්න නැවත නැවතත්
ඒ මල, ඒ දෑත
ඒ කටු, රතු රුහිරය . . .
(2004)